پلی ال یک ترکیب آلی حاوی چندین گروه هیدروکسیل است. پلی ال های حاوی دو، سه و چهار گروه هیدروکسیل به ترتیب دیول ها، تریول ها، و تترول ها هستند.

طبقه بندی
پلی ال ها را می توان بر اساس شیمی آنها طبقه بندی کرد. برخی از این مواد شیمیایی عبارتند از:
پلی اتر پلی ال
پلی استر پلی ال
پلی کربنات و اکریلیک پلی ال
پلیول های پلی‌اتری به:
پلی‌اتیلن اکسید یا پلی‌اتیلن گلیکول (PEG)
پلی‌پروپیلن گلیکول (PPG)
و پلی‌تترا هیدروفوران یا PTMEG تقسیم بندی می شوند. اینها به ترتیب ۲، ۳ و ۴ کربن در هر اتم اکسیژن در واحد تکرار دارند. پلیول های پلی کاپرولاکتون نیز به صورت تجاری در دسترس هستند. همچنین روند رو به افزایشی برای استفاده از پلی ال های زیستی تجدید پذیر وجود دارد.
پلی‌ال‌های پلی‌اتر کاربردهای متعددی دارند. به عنوان مثال، فوم پلی یورتان یکی از کاربران بزرگ پلی اتر پلی اتر است.
پلی ال های پلی استر را می توان برای تولید فوم سفت و سخت استفاده کرد. آنها در دو نوع معطر و آلیفاتیک موجود هستند. علاوه بر این، آنها همچنین در نسخه های مخلوط آلیفاتیک-آروماتیک که اغلب از مواد بازیافتی ساخته می شوند، (پلی اتیلن ترفتالات PET ) در دسترس هستند.

پلی‌ال‌های اکریلیک عموماً در کاربردهای با کارایی بالاتر استفاده می‌شوند که در آن پایداری در برابر اشعه ماوراء بنفش مورد نیاز است.کاربردهای دیگر عبارتند از DTM Direct to metal coatings ، از آنجایی که از آنها در جاهایی استفاده می شود که مقاومت خوبی در برابر اشعه ماوراء بنفش لازم است، مانند پوشش های خودرو، جزء ایزوسیانات نیز تمایل به مقاومت در برابر اشعه ماوراء بنفش دارد و از این رو الیگومرهای ایزوسیانات یا پیش پلیمرهای مبتنی بر دی ایزوسیانات ایزوفورون به طور کلی استفاده می شود.
پلی ال های مبتنی بر کاپرولاکتون پلی یورتان هایی با مقاومت هیدرولیز افزایش یافته تولید می کنند.
پلی‌ال‌های پلی‌کربنات گران‌تر از پلی‌ال‌های دیگر هستند و بنابراین در کاربردهای سخت‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنها برای ساختن یک پیش پلیمر مبتنی بر دی ایزوسیانات ایزوفرون استفاده شده اند که سپس در پوشش های شیشه ای استفاده می شود. با وجود اینکه آنها در حجم کمتری نسبت به سایر پلی‌ال‌ها تولید می‌شوند، پیش بینی می شود ارزش بازارشان تا سال ۲۰۳۱ به ۴۰۰ میلیون دلار برسد. آنها ممکن است در چسب های گرم ذوب واکنشی استفاده شوند.
همه پلی ال ها ممکن است برای تولید پیش پلیمرهای پلی اورتان استفاده شوند و سپس در پوشش‌ها، چسب‌ها، درزگیرها و الاستومرها استفاده می‌شوند.

پلیولهای با وزن مولکولی کم
ساختار یک رزین آلکیدی ایده آل مشتق شده از پلیول گلیسرول (قرمز، پلیول با وزن مولکولی کم) و انیدرید فتالیک.
پلی ال های با وزن مولکولی کم به طور گسترده در شیمی پلیمرها استفاده می شوند که در آن به عنوان عوامل اتصال عرضی و گسترش دهنده زنجیره عمل می کنند. به عنوان مثال رزین های آلکیدی از پلی ال ها در سنتز خود استفاده می کنند و در رنگ ها و قالب های ریخته گری استفاده می شوند. آنها رزین غالب یا “بایندر” در اکثر پوشش های تجاری “بر پایه روغن” هستند. سالانه حدود ۲۰۰۰۰۰ تن رزین آلکیدی تولید می شود. آنها مبتنی بر پیوند مونومرهای فعال از طریق تشکیل استر هستند. پلی‌ال‌های مورد استفاده در تولید رزین‌های آلکیدی تجاری عبارتند از: گلیسرول، تری متیلولپروپان و پنتااریتریتول. در تولید پری پلیمر پلی یورتان، پلیول-دیول با وزن مولکولی کم مانند ۱،۴- بوتاندیول ممکن است به عنوان یک گسترش دهنده زنجیره برای افزایش بیشتر وزن مولکولی استفاده شود، هرچند که ویسکوزیته را افزایش می دهد زیرا پیوند هیدروژنی بیشتری معرفی می شود.

الکل های قندی
الکل های قند، دسته ای از پلی ال های با وزن مولکولی کم، معمولاً از هیدروژنه کردن قندها به دست می آیند. آنها دارای فرمول (CHOH)nH2 هستند که در آن n = 4-6 است.
الکل های قندی به دلیل محتوای کالری کمتری نسبت به قندها به غذاها اضافه می شوند. با این حال، آنها همچنین، به طور کلی، کمتر شیرین هستند، و اغلب با شیرین کننده های با شدت بالا ترکیب می شوند. آنها همچنین به آدامس اضافه می شوند زیرا توسط باکتری های موجود در دهان تجزیه نمی شوند یا به اسید متابولیزه نمی شوند و در نتیجه به پوسیدگی دندان کمک نمی کنند. مالتیتول، سوربیتول، زایلیتول، اریتریتول و ایزومالت الکل های قند رایج هستند.
پلی ال ها ممکن است با دی ایزوسیانات ها یا پلی ایزوسیانات ها برای تولید پلی یورتان ها واکنش دهند. پلیمریک ام دی آی MDI کاربرد قابل توجهی در تولید فومهای پلی یورتان دارند. پلی اورتان ها برای ساختن فومهای انعطاف پذیر برای تشک ها و صندلی های خودرو و مبلمان، عایق فوم سخت برای یخچال و فریزر، ساندویچ پانل و عایق دور لوله و فوم اسپری، کفی کفش الاستومری، الیاف (مانند اسپندکس)، پوشش ها، درزگیرها و چسب ها استفاده می شود.

پلی ال های پلیمری
اصطلاح “پلیول” به مولکول های دیگر حاوی گروه های هیدروکسیل نیز نسبت داده می شود. به عنوان مثال، پلی وینیل الکل (CH2CHOH) n با n گروه هیدروکسیل است که n می تواند هزاران باشد. سلولز یک پلیمر با گروه های هیدروکسیل زیادی است، اما به آن پلی ال نمی گویند.
پلی ال ها از منابع بازیافتی یا تجدید پذیر
جدای از مسائل ژئوپلیتیکی برای کاهش اتکا به منابع نفتی و هیدروکربنی، روند رو به رشدی برای داشتن پلی‌ال‌ها بر اساس منابع بازیافتی یا تجدیدپذیر وجود دارد. ایده آل ترین گزینه مواد گیاهی هستند. روغن کرچک یک ماده گیاهی طبیعی است که دارای چندین گروه عاملی هیدروکسیل و در نتیجه پلی ال است. روغن‌های گیاهی و زیست توده نیز ممکن است برای تولید پلی‌ال تجدیدپذیر استفاده شوند.

​​​​​​​خواص
از آنجایی که اصطلاح عمومی پلیول فقط از نامگذاری شیمیایی مشتق شده است و فقط حضور چندین گروه هیدروکسیل را نشان می دهد، هیچ ویژگی مشترکی را نمی توان به همه پلی ال ها نسبت داد. با این حال، پلی‌ال‌ها معمولاً به دلیل پیوند هیدروژنی در دمای اتاق بسیار چسبناک هستند ​​​​​​​